Zwart punt

Gisteren stierf opnieuw een jong schoolmeisje op het slagveld dat we 'verkeer' noemen. Nikita Deweweire heet ze. Weer een zogenoemd 'dodehoek-ongeval' met een vrachtwagen. 
De krant Het Nieuwsblad laat de ouders zeggen: "Ministers beloven veel, maar er gebeurt niets". In hetzelfde artikel komt 'onze' schepen van Openbare Werken ook aan het woord.
We citeren: "Bij ons ging een aannemer failliet", zegt Jos Goethals (CD&V) schepen in Lichtervelde. Daar beginnen ze er 'in principe' in 2019 aan. "Er kwamen nieuwe plannen. Maar intussen waren we zoveel jaren verder dat plots ook de rioleringen opnieuw moesten gelegd worden. Ik snap ook allemaal niet waarom  dat zoveel jaren moet duren."
De opvolger van Hilde Crevits als minister van Mobiliteit en Openbare werken, Ben Weyts verklaart: "Het moet anders. Vanaf nu gaan we minder terughoudend zijn als een onteigening noodzakelijk is. En ook de betrokken gemeenten moeten minder dwarsliggen", vindt de minister. "We gaan resoluut doorzetten als een stad of gemeente moeilijk doet, zoals de stad Gent in het geval van het kruispunt in Oostakker."

Zowel Crevits als Weyts hebben hard gewerkt en werken nog hard om die gevaarlijke kruispunten weg te werken. Als ik me niet vergis, waren er nog een 800-tal knelpunten zestien jaar geleden. Die zijn teruggebracht tot 22. Dat is natuurlijk geen troost voor de slachtoffers die intussen gevallen zijn.
Maar in dit land is niets simpel. Moet je een streepje van een voortuin onteigenen van een aanpalende bewoner, dan beschikt die over een heel juridisch arsenaal om dat te vertragen of zelfs te verhinderen. Steden en gemeenten hebben een grote autonomie en kunnen veel stokken in de wielen steken. De adviezen die men moet inwinnen, de procedures die men moet volgen, het is een calvarietocht. Het is precies die context die Jean-Pierre Rondags inspireerde tot de titel van zijn boek 'De hulpelozen van de macht'. 
Het lijkt deze webredacteur dan ook bijzonder unfair om degene die heel die situatie erft  en bovendien vecht om al die obstakels te overwinnen, ook nog eens de schuld te geven. Het is al spijtig dat men deze problematiek stelt in termen van 'schuld'.

Ik hou mijn vingers gekruist. Regelmatig zie ik onvoorzichtige chauffeurs en fietsers aan de rotonde, ons eigenste zwart punt. Blijkbaar kan niemand nog een paar tellen wachten. Als we ons nu eens allemaal wat verantwoordelijker gedroegen in plaats van de zwarte piet door te spelen? Laat iedereen er op zijn of haar manier voor zorgen dat het offer van Nikita niet nodeloos geweest is.